Bakit ganoon?

Isang fresh graduate ng interior design ang nagsabing, "Kukuha lang ako ng experience dito sa Philippines tapos pupunta na 'ko sa Australia". Ang nakakalungkot sa lahat, UPian siya. So much for stereotypes. Hanggang ngayon, nakakainis na marami sa matatalino at magagaling sa Pilipinas ay lumalabas lang ng bansa.

Alam na natin kung bakit maraming umaalis. Pera. Kasi nga naman, bakit ka magtatrabaho ng isang buwan para sa P20, 000 kung makukuha mo naman ito sa loob ng dalawang araw sa parehong trabaho sa ibang bansa? Narinig ko nga sa isang newscast ang mensahe ng isang government official para sa mga gurong umalis ng bansa, "What can we do to make them come back?"

Kung sabagay, mabuti na ring may choice na ganoon kaysa naman sa wala. Sana lang, maintindihan ng karamihan na ang talento ng Pilipino ay para sa Pilipinas.

Sa kabila ng lahat, nakakatuwang marami pa ring mga Pinoy na imbis na magtrabaho sa mga malalaking kumpanya o sa ibang bansa ay pinipili pa ring maglingkod sa sariling bayan. Ang ginagawa nila, nag-aaral o nagpapakadalubhasa sa ibang bansa para madala at maipamahagi sa kanilang bayan ang mga karunungan na kanilang nakalap. Sabi nga nung medyo radikal na propesor ko noon ukol sa colonial mentality ng mga Pilipino, "Gamitin ang wika nila (Amerikano) at ang karunungan mo laban sa kanila".

Nakakatuwa rin ang pahayag ng pangulo ukol sa paglabas ng bansa ng mga talentadong Pilipino. Sa lahat ng mga sinasabi ni GMA dito ako approve, "...I want to create so many jobs in our country, good jobs that for a hardworking and talented Filipino, a job abroad will be a career choice and not the only choice left." Maganda naman ang balak niya, sana lang... Hanggang dun nalang muna.

Link to GMA's speech.

Isang taon, walang kwenta

A year of blogging. Walang kwenta! Wahehe

Quite cool. Para kasing sandali pa lang ang nakakaraan noong nasimulan ko yung ganitong gawain.

I believe that blogging, or in general, keeping a journal of whatever, is good. It makes the writer discover more about himself/herself. It practices writing skills. Most of all, it allows the writer to express whatever the hell it is he/she wants to express. In addition, making something empirical from past experiences is necessary for people like me, who seem to just forget things right after they happen.

Believe me, reading blog entries from the past can be very entertaining.

Fifteen days

Busy.

Negative Effects:

• No time to do bum activities (play games, watch TV/movies).
  
• Less time to spend with loved ones.
  
• Less rest. -> Stress.
• Few blog posts. -> Fifteen days without blogging. -> No logs on what has been happening. -> No future laughs.
  

Positive Effects:

• Project finished.
  
• More reasons to quit.
• More overtime. -> Offer to transfer to the "premiere" department.
  

Within a month, the project assigned to us has been fully documented, implemented, and tested. If a team finishes a "normal" project, the members get many benefits. The project assigned to us is what the people inside refer to as "under the table". It means that we will be dry on the benefits. Cool huh?

Tax is one of the most annoying things. It helps the country but it's just plain stupid especially when government officials misuse it.

I've been crawling to get my TIN card, but my employer's processing is just too slow. It simply sucks. It's like: What the fuck! Let me pay my taxes!

Drinking tea is fun.

I have to drink some iron sulfate because the doctor says I've got a below normal hemoglobin g/dL.

We saw Star Mars.

Nanimonai.

Barangay Clearance

Pagdating sa loob ng barangay hall, ang una kong napansin, maraming tambay. Sinamahan ako ng isa sa mga tambay sa barangay captain's office, yata (may karatula kasing nakalagay). Pagpasok, ipinaalam ko agad sa lalaking naroon, barangay captain siguro (hindi ko alam dahil isa akong mahusay na mamamayan), ang pakay na makakuha ng barangay clearance. Tinanong niya kung saan sa Kapasigan ako nakatira at chinika pa niya 'ko. Sinabi ko yung address namin. Chinika nanaman niya 'ko at tinanong niya kung may sedula o kung registered voter ako. Sinabi kong wala pa akong bagong sedula at hindi ako registered voter. Bigla nalang nagsabing kung kakilala niya walang problema, sa lalong madaling panahon daw ay makapagbibigay siya ng barangay clearance. Sinabi ko sa malapit lang ako nakatira, na totoo naman, kasi para bang nagdududa siya. Inulit-ulit pa niyang kung kakilala ko raw siya walang problema. Iba tuloy ang naisip ko.
Ano nga bang pinagkaiba kung kakilala o hindi ang kumukuha ng barangay clearance? Sila Ninoy, Roxas, Tito, Vic, and Joey ba dapat? Hindi ba't ang dapat na basehan ay ang mga naitala sa barangay? Anong mapapatunayan ng isang kapirasong papel? Gusto lang siguro nilang makasiguro kung totoong taga-Pasig ako. At anong kinalaman ng pagiging registered voter sa good moral character?
Tapos may tinawag siyang babae sa isang kwartong nasa loob ng barangay captain's office. Pawisang lumabas yung babae na may kinakausap pang lalaki bago tuluyang nakalabas ng kwarto. Iba nanaman tuloy ang naisip ko. Pareho lang ang tinanong nung babae sa akin. Kumuha nalang daw muna ng sedula.
Pag-uwi ko sa bahay, nakausap ko si mom. Sobrang laking gulat ko noong sinabi niyang mayroon na akong barangay clearance. Naalala ko bigla na para iyon sa barangay scholarship na hindi naman natuloy. Ang masaya, hindi ako ang kumuha noon, as in wala akong ginawa, si mom lang. Malabo talaga pero parang mas madali yatang kumuha ng clearance kung hindi ako ang kukuha.

Job hopping, Pasukan, Pagtaba

Masaya naman ako sa trabaho. Malapit na nga akong mag-resign eh. Ang saya 'di ba?
Gusto ko kasi gusto yung nangaasikaso. Isang buwan na kami roon wala pa kaming I.D. Hindi pa rin sinasabi sa amin yung key responsibilities namin. Basta puro programming lang ang pinapagawa tapos field trips to Cavite and Laguna. Medyo rush na rin yata kasi yung project na pinapaasikaso, pero kahit na. Maganda nga yung sahod, pero kung hindi ka naman happy, sa tingin ko, wala rin. Baka nga next week lumipat na ako. Sabi nila baka masama raw ang maging impression ng mga employer sa akin dahil sa mabilisan kong pag-alis sa trabaho, sa akin naman, okay lang.

Ang dami nang mga naka-uniform. Natuwa ako, unang pasukan kasing hindi ako nag-enroll. Hindi na "muna" ako papasok sa iskwelahan. Naalala ko lang, parang pinangarap ko yatang mangyari ang mga sandaling ganito noong high school. Para bang katuparan ng mga pinangarap ko ang bawat sandaling nangyayari ngayon.

Ang payat ko pala noong high school, nakita ko kasi yung isa kong picture. Ang laki na rin pala ng pagbabago sa hitsura ko. Kung ano man ang nangyayari sa buhay, apparently, I'm getting fat. Lumolobo na yung tiyan ko. Hindi naman ako kulang sa ehersisyo at lakad. Hindi rin naman ako ganoon kalakas kumain. Kapalaran ko nga ba ang tumaba?